Whizzkids

Iedere keer sta ik versteld van de computervaardigheid van mijn kinderen. Omdat zowel Antoine als ik meer dan gemiddeld geïnteresseerd zijn in computers en internet, zijn Veerle en Marijn al geruime tijd actief op de computer. En internet hoort daar ook bij.

Via de website kinderplezier.com ontdekken Veerle en Marijn allerlei leuke online spelletjes. Nederlandse spellen en natuurlijk ook Engelstalige spellen. Veerle heeft de voorkeur voor aankleedpoppen (barbie.com en Max & Ruby). Marijn is dol op racespelletjes (The Backyardigans), treintjes (Duplo) en de bouw (Handy Manny).

Wat ik zo opvallend vind, is dat ze de weg kunnen vinden op die site. Marijn kan namelijk nog niet lezen en Veerle kan natuurlijk wel wat lezen, maar kan ze ook Engels lezen? En toch vinden ze hun weg op die site. Natuurlijk doen plaatjes veel, maar het blijft voor mij steeds weer een verrassing wat ze ontdekken.

Vandaag was ik weer eens diep onder de indruk van mijn kinderen. Marijn en Veerle speelden het spelletje Kerwhizz. Dit is de Engelse versie van het televisiespelletje Kwiskwat van KETNet. Ze bantwoordden alle vragen goed! Ze waren zelf ook helemaal trots op zichzelf en Marijn riep enthousiast High Five!!!.

Te slim af

Valentijnsdag 2010. Antoine en Marijn zijn op bezoek bij tante. Veerle en ik zijn thuis. Ik werk aan de schoolkrant en Veerle verveelt zich een beetje. Het liefst wil ze computeren, maar dat kan niet want ik heb de laptop in gebruik (en ze mag van mij niet op de computer die op zolder staat). Sja... Wat doe je dan?

Eerst kijkt ze even naar een film waar ze eigenlijk te jong voor is (Hoe overleef ik mezelf?). Ze vindt er dan ook geen bal aan natuurlijk. Dan maar knutselen... Maar dat houdt ze ook snel voor gezien.

'Mama, mag ik dat spelletje op jouw telefoon doen?'
Met dat spelletje bedoelt ze Bubble Breaker. Daar kan ze zich wel even mee vermaken. Ik ben weer verdiept in mijn werk en hoor dan ineens het liedje Click Clack door de huiskamer schallen. Hoe kan dat nou alweer? Ik heb dat liedje niet op mijn mobiel staan. Dan heb ik het door. Veerle is me weer eens te slim af. Ze zit gewoon te YouTube'en op mijn mobiel. Zou er een kinderbrowser bestaan voor op mobiele telefoons?

Zongroepje

Sinds ze boeken heeft ontdekt maakt Veerle voor mijn gevoel ineens grote sprongen in haar leesontwikkeling. En ik ben niet de enige die dat heeft opgemerkt. De juf op school sprak Antoine vanochtend aan op school. Ze vertelde dat het heel goed gaat met het lezen van Veerle. En of hij dat ook even tegen mij wilde zeggen. Ze dacht dat ik het ook leuk zou vinden om dat te horen.

Veerle had inmiddels zelf ook al gemerkt dat het lezen beter ging. Ze vertelde me dat ze nu bij het Zongroepje leest.
'Wat is dat dan dat Zongroepje?'
'Dat zijn de beste lezers van de klas! En ik hoor daar nu ook bij!'

Als ik de juffen moet geloven, hebben zij het in de klas uitdrukkelijk niet over de beste zijn. Maar ze willen uiteraard wel onderwijs op maat aanbieden. Vandaar dat kinderen die zich wat sneller ontwikkelen op het gebied van lezen wat moeilijkere werkjes aangeboden krijgen.

Dat kinderen in groep 3 absoluut niet dom zijn, blijkt dus wel dat die al heel snel in de gaten hebben dat er toch verschillen zijn. En dan kunnen ze er wel een nietszeggend labeltje opplakken, maar dat betekent niet dat ze niet doorhebben waar de verschillende groepjes voor staan.

Eigenlijk een beetje te eng

Veerle wil al een hele tijd de eerste film van Het huis Anubis zien. Niet dat ze de serie ooit heeft gezien. Maar haar vriendinnen hebben de film allemaal al wel gezien en zij nog niet. Ze wist al wel een tijdje van het bestaan van de film, maar ik had tegen haar gezegd dat ik de film niet echt geschikt vind voor een meisje van haar leeftijd.

De film bleef haar echter achtervolgen. Tijdens het kinderfeestje van vriendinnetje K. wilden de meisjes eigenlijk naar die film kijken. Maar mijn brave dochter zei dat ze die film niet mocht zien van haar moeder en dus hebben ze toen maar naar K3 en de Kattenprins gekeken.

Een dikke week later ging ik Veerle ophalen bij een vriendinnetje. Oppasoma vertelde het al toen ze de deur opendeed. Veerle en vriendin M. zaten naar De Film te kijken. En ja Veerle had gezegd dat ze die film niet mocht zien van haar moeder (vreemd trouwens dat ze steeds zegt dat ze dat van mij niet mocht, terwijl het toch echt een beslissing is die ik samen met Antoine heb genomen...). Oppasoma en vriendin M. hadden samen bedacht dat het eerste stuk helemaal niet eng was dus nou ja... Ze had dus gekeken.

Sja... en wat doe je dan? Antoine en ik besloten dat als ze dan toch de film wilde zien, ze dat best mocht. Maar dat Antoine of ik zou meekijken zodat we wisten waar de film over ging en zodat we tijdens het kijken het een en ander zou kunnen relativeren.

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Veerle mocht De Film zien. De film is volgens de Kijkwijzer ingedeeld als een 6+ film. Ik verwachtte dat het dus best mee zou vallen. Maar tijdens het kijken bleek toch dat ze de film een beetje te eng vond. Ik legde uit dat wat er gebeurde allemaal niet echt was. Dat het een verzonnen verhaal was en dat de acteurs niet echt versteenden en dat ik verwachtte dat het aan het eind allemaal goed zou komen (wat natuurlijk ook zo was). Ik moest wel haar hand vasthouden en ze bekende dat ze soms wel even haar ogen dicht wilde doen.

Ik had de film natuurlijk ook gewoon af kunnen zetten. Maar dat wilde Veerle echt niet! Ze vond hem wel een beetje te eng maar toch ook wel leuk. Gewoon lekker griezelen.

Boren, boren...

De juf van Marijn vroeg zich tijdens het laatste tienminutengesprek af of Marijn wel kan rijmen. Nou daarop kan ik in elk geval bevestigend antwoorden. Marijn heeft namelijk een nieuw rijmpje bedacht:
'Boren, boren... Stucadoren!'

Wel grappig trouwens dat Marijn nooit de meest voor de hand liggende rijmpjes bedenkt. Hij verraste ons al eens met de volgende vondsten.

'Ik zag twee heksen samen K'NeXen.'
'Bob de Bouwer, onderbroeken vouwer!'

Ik denk dat ik maar eens aan onze uitgever ga vragen of er markt is voor een dichtbundel met jongensrijmpjes.

Eindelijk...

Toen ik gisteren thuiskwam van mijn werk, kwam Veerle enthousiast naar me toe gelopen. Ze steekt een boek in de lucht. 'Kijk eens! Ik mag ook!'

Het was al weken onderwerp van gesprek. Eind november mocht vriendinnetje M. het al. En een dikke week geleden mocht een vriendinnetje S. het ook. Veerle wilde het ook, maar ze moest echt nog even geduld hebben.

Het gaat om het in de klas gebruiken van het computerprogramma Een boekje open. Een boekje open is een al wat ouder programma waarmee kinderen zelfstanidg kunnen werken. Ze lezen zelf een boek en beantwoorden daarna een aantal vragen. Als de vragen goed zijn beantwoord, krijgen ze een soort 'stempel' en bij vier stempels ontvangen ze een diploma. Als je erover nadenkt is het zo simpel, maar het zorgt er wel voor dat mijn dochter ineens erg graag wil lezen.

Dat merkte ik vandaag toen Veerle uit school kwam. 'Ik heb vandaag twee boekjes gedaan in Een boekje open!. Nu hoef ik er nog maar twee!' Ik begon me toch wel af te vragen hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Zoveel tijd hebben ze in hun lesprogramma toch niet voor vrij lezen? Of had ze tijdens het overblijven met haar neus in een boek gezeten in plaats van spelen met haar vriendinnen. Maar wat bleek nou? Ze had gewoon de vragen beantwoord van een boek dat wij samen al hadden gelezen.

Een kijken hoe lang het duurt voor Veerle thuiskomt met haar eerste leesdiploma. Ze is nu in elk geval eindelijk gemotiveerd om een boek te pakken. En dat in tegenstelling tot voorheen waarin ik braaf boeken aanreikte (sja je werkt bij een uitgeverij of niet ;-)) en ze er nauwelijks naar omkeek.