Heee daar is de Mama van Marijn!

Bijna 35 jaar geleden werd ik geboren. Mijn ouders gaven me de namen Sandra Mathilda. Maar dat zijn niet de enige namen die voor mij in gebruik zijn.

Toen ik nog een kind was, kwamen daar een heleboel koosnaampjes bij: Joekie, Koekie, Toetie en zelfs Koekiemonster (nou jaaaaaaaaa!) Op de lagere en de middelbare school werd ik altijd aangeduid met Het zusje van John. (jaja fijn hoor om de jongste binnen het gezin te zijn...) En in mijn woonplaats vroegen ze altijd of ik D'r ene van Stienen was.

Aan deze lijst van namen, koosnamen en aanduidingen zijn er sinds een paar jaar, twee toegevoegd: Mama van Veerle en Mama van Marijn. De eerste keer dat een kindje me aansprak met die titel was ik eigenlijk wel verbaasd. Ik kwam dat kindje niet tegen bij het kinderdagverblijf, maar gewoon in de wijk. Ik herkende het meisje niet, maar zij mij wel. En opvallend genoeg was Veerle er niet bij. Ze herkende me dus echt!

Vandaag kwam ik tijdens het hardlopen een klasgenootje van Marijn tegen. Dat meisje zag mij ook en riep 'Hee kijk mama! Daar is de mama van Marijn!'. Uhm... en wat denken ze nu van mij? Die mama van Marijn die heeft een knalrood hoofd als ze aan het rennen is? Of misschien wel gewoon 'Zoooo! Die Mama van Marijn die was sportief bezig!' Maar die aanduiding he? Die vind ik nog steeds leuk. Ik vind het echt heel erg leuk om de mama van Veerle en Marijn te zijn. (Al vind ik het nog steeds vreemd om door een mede-ouder te worden aangesproken met 'Hee, mama van Veerle, is het goed als mijn dochtertje bij jullie komt spelen?')

Er is er één jarig....

Op zijn 5e verjaardag was de Jarige Job niet eens degene die het vroegst wakker was. Veerle stuiterde al heel vroeg onze slaapkamer binnen. Ze was nog zenuwachtiger dan Marijn zelf. En om te voorkomen dat Marijn een minuut van zijn verjaardag zou missen, maakte ze hem ook op tijd wakker.

Ze was zaterdag met papa naar de stad geweest om een cadeautje voor hem te kopen. Precies wat Marijn wilde hebben: Spencer, een combinatie uit de serie van Thomas de stoomlocomotief. Deze had ik besteld!, riep Marijn blij. Van ons kreeg hij een nieuwe fiets.

Veerle en Marijn konden haast niet wachten tot de visite zou komen. Het was niet zo heel erg druk (alle ooms en tante waren verhinderd :-( ), maar het was erg gezellig. Marijn is echt enorm verwend: een blouse, twee spellen, een enorme soort hijskraan-auto, een politie quat, politie-autootjes en een heel groot piratenschip. Marijn heeft zowat zijn hele feestje onder tafel zitten spelen met zijn nieuwe speelgoed.


Marijn ging pas heel laat slapen. Hij kwam vervolgens nog een keer of vier zijn bed uit. Hij wist dat papa zijn piratenschip in elkaar aan het zetten was en was natuurlijk erg benieuwd naar het eindresultaat. Om half tien (zomertijd) sliep hij nog niet. Hij heeft maximaal genoten van zijn verjaardagsfeest!

Ik ook!

Veerle, Marijn en ik hebben het over nieuwe kindjes in de klas. Veerle vindt haar nieuwe klasgenootjes zo klein en schattig. Maar er is ook een klasgenootje in Veerles klas dat gewoon erg klein van stuk is. Ja, die vindt ze toch ook wel heel schattig. Veerle zegt zachtjes: "Ik ben een beetje verliefd." Nou... daar heeft Marijn wel iets zinvols aan toe te voegen: "Ik ben ook vier, he Mama!"

Continurooster niet ideaal???

Het continuerooster is in opmars. Steeds meer scholen voeren dit rooster in. In enkele steden wordt zelfs gekeken of dit rooster op alle basisscholen van de stad kan worden ingevoerd.

Ouders en ouderverenigingen protesteren. Volgens oudervereniging Ouders en Coo is het niet in het belang van het kind.

Ik zou het eigenlijk wel fijn vinden als ze op de school van Veerle en Marijn een rooster invoeren van elke dag 8.00-14.00 uur. Antoine kan vroeger aan het werk en is 's avonds ook eerder vrij. Hij heeft dus meer avondtijd met Veerle en Marijn.

Het is ook duidelijker naar de kinderen toe. Bijna elke ochtend vraagt Marijn welke dag het is en of hij een of twee keer per dag naar school moet.

Tenslotte zouden ze er in mijn beleving meer vrije tijd voor terugkrijgen: elke dag vanaf 14.00 uur vrij. Dan heb je -in theorie dan- elke dag ruim de tijd om met klasgenootjes af te spreken.

De lange lunchpauze gaat wel verloren. Maar ik zie die lunchpauze toch vooral als gedoe. Kindjes uit school halen. Naast het duikelhek wachten tot Veerle en vriendinnetje A. eindelijk klaar zijn met de demonstratie tweeling-koprol-op-het-duikelhek. Of Marijn aansporen om vooral door te lopen naar huis (en vooral niet toegeven aan zijn gebedel of ik hem alsjeblieft wil dragen). Thuis aan tafel hopen dat ze het geduld op kunnen brengen om te blijven zitten tijdens het eten. Een beker drinken naar binnen praten. Echt een rustpunt vind ik die lunchpauze niet. Als ze in de klas hun boterhammetje opeten en daarna nog een kwartiertje ravotten op de speelplaats ontspannen ze zich volgens mij beter dan thuis.

En dan heb ik het nog niet eens over mijn eigen ophaalstress. Ik haal het op donderdag altijd maar net om op tijd op het schoolplein te staan voor de lunchpauze. Ik ben namelijk pas om 12.00 uur op het station. Als er maar iets met de trein aan de hand is, moet ik de hulptroepen al inschakelen.

Mij lijkt dat continurooster echt ideaal voor ons als gezin. Ik kan niet wachten tot het op onze school wordt ingevoerd!

Marijn leert fietsen

Vorig jaar na de zomervakantie vonden wij dat het eigenlijk wel tijd werd dat Marijn zou leren fietsen. Marijn dacht daar anders over. Hij wilde niet dat de zijwieltjes van zijn 12" fietsje gehaald werden. 'Ook goed', dachten wij, 'we hebben nog tijd genoeg.'

Een paar weken geleden vroegen we aan Marijn of de zijwieltjes nu wel van zijn fietsje gehaald mochten worden. Ja, dat wilde hij wel. Vol goede moed, gingen we met hem oefenen. Mét een sjaal onder zijn oksels zodat we hem konden corrigeren als hij om dreigde te vallen. We hebben welgeteld twee dagen op een rij geoefend, toen vergaten we het weer...

Gistermiddag was het erg lekker weer. Veerle en Marijn wilden graag buitenspelen. Met hun fiets. Meestal spelen ze achter het huis op de parkeerplaats. Nu wilden ze graag aan de overkant spelen. Ik hielp hen met oversteken. Veerle was op haar fiets en Marijn op de zijne. Ik vroeg me al af wat hij in hemelsnaam met zijn fiets moest. Ik ging terug het huis binnen. Af en toe wierp ik een blik op Veerle en Marijn. Mijn verbazing was groot toen ik Marijn zag. Hij zat op zijn fiets, gebruikte hem als loopfiets om op gang te komen en... fietste zomaar weg!

Nu weet ik meteen wat we voor Marijns 5e verjaardag gaan kopen: een grotere fiets!