Veerle heeft al heel wat eerste keren meegemaakt en ik heb alle momenten moedig doorstaan. En soms... Soms heb je weer zo'n moment... Je maag zit in de knoop. Je wil het liefst erbij blijven. Maar ja, soms gaat dat niet en soms wil je dochter niet dat je bij haar blijft.
Gisteren deed Veerle mee aan de Familyrun van de Tilburg Ten Miles. Nee, niet gezellig met mij, maar ze wilde alléén lopen. Ik bracht mijn grote meisje natuurlijk wel even naar de start. Ik tilde haar over het dranghek. Daar stond ze dan, helemaal alleen in de menigte. Het liefste was ik erachteraan geklommen. Ik informeerde voorzichtig of het allemaal wel goed was zo. Ja tuurlijk, mam! Moest ik erbij komen staan? Neee-heee! Je moet me zo meteen aan komen moedigen!
O.k. duidelijk. Ze gebaarde ook nog met haar hand zo van 'Weg, mams!'
Dus daar liep ik met mijn ziel onder mijn arm en een knoop in mijn maag aan de andere kant van het hek door tot voorbij de start. Mijn dochter uiteraard geen moment uit het oog verliezend.
Het startschot klonk en daar ging ze!
'Hup Veerle! Hup Veerle!'
Ze zag me niet eens! 'Hup Veerle!' Ah... ze hoorde me en wilde naar me toe lopen. 'Veerle, doorlopen!' En daar ging ze... Mijn kleine -maar toch ook al zo grote- meisje deed voor het eerst helemaal alleen mee aan een hardloopwedstrijd.
Ze heeft het echt heel goed gedaan! En ze was uiteraard erg trots op haar prestatie en op haar medaille. En ik ook natuurlijk.
Oh en de knoop was weg toen ik mijn kleine meisje weer gewoon bij me had, hoor....
Jullie hebben het allebei gewoon KEI goed gedaan!
BeantwoordenVerwijderenLiefs