Marijn is verdrietig. Heel erg verdrietig. En waarom? Omdat het niet lukt...
Deze week kwam Marijn thuis met de mededeling dat zijn vriendinnetje haar strikdiploma heeft gehaald. Tja... en dan kan hij natuurlijk niet achterblijven. Dus ging hij aan de slag. Oefenen, oefenen, oefenen.
En iedere keer is het groot verdriet. Ik laat hem iedere keer stap voor stap zien hoe je moet strikken. Dan doen we het samen. Ik moedig hem aan. Kijk toe. Hij oefent zelf en dan is het huilen.
Ik durf hem bijna geen veterschoenen meer aan te geven... Vervelend hoor dat hij zichzelf zo in de weg zit omdat het niet gaat zoals hij het in zijn hoofd heeft.
Erg vermoeiend en... als ik eerlijk ben ook wel herkenbaar. (Ik heb er inmiddels wel mee om leren gaan, maar toen ik zo oud was als Marijn heb ik vast ook wel eens gehuild als iets niet ging zoals ik het had bedacht...)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten