Hij komt naar me toe en wil bij me op schoot. Ik troost hem en geef aan dat ik denk dat het met de pijn wel meevalt, maar dat ik me wel voor kan stellen dat hij een beetje geschrokken is. En dat het ook vreselijk spannend is als je eerste wiebeltand eruit gaat. Natuurlijk mag je dan een beetje huilen.
Ik kijk in zijn mond en zie dat de tand, die al maanden aan het wiebelen is, nu echt nog maar een heel klein beetje vast zit. Ik vraag of ik de tand er misschien uit mag pakken. Marijn is daar heel duidelijk in: nee! Ik moet me bedwingen om 'm er toch niet heel snel uit te halen (we kunnen het immers maar achter de rug hebben...), maar besluit het toch anders aan te pakken.
Als Marijn een beetje gecalmeerd is, zeg ik tegen hem dat ik denk dat de tand er wel uit zal gaan als hij zelf nog wat met zijn tandje wiebelt en hem er zelf probeert uit te pakken.
Zus en ervaringsdeskundige Veerle coacht hem ook nog even. 'Het is heel spannend als je eerste wiebeltand eruit gaat, maar het doet echt geen pijn, hoor!'
Marijn verzamelt wat moed en voelt aan zijn wiebeltand. Hij vindt het toch wat spannend en kruipt wat dichter tegen me aan. En dan ineens legt hij een klein bebloed tandje op tafel en roept: 'Jaaaaaaaaaaaaa! Mijn wiebeltand is eruit!' Hij springt van mijn schoot af en rent snel naar Antoine toe (die net op dat moment iets uit de schuur aan het halen is). 'Papaaaaaaaaaa! Mijn wiebeltand is eruit!'
Marijn belt vervolgens meteen al zijn opa's en oma's op om het goede nieuws te vertellen.
Als we even later aan het eten zijn, vraag ik of het nu echt vreselijk veel pijn deed toen zijn tand eruit ging. 'Ik voelde er helemaal niks van!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten